-
مناسبتها، وقایع و اعمال ماه محرم - مناسبتها، وقایع و اعمال ماه صفر
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه ربیع الأول
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه ربیع الثانی
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه جمادی الأول
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه جمادی الثانی
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه رجب
- سایت قرآنی تنـــــزیل
- سایت مقام معظم رهبری
- سایت آیت الله مکارم شیرازی
- سایت آیت الله نوری همدانی
- سایت آیت الله فاضل لنکرانی
- سایت آیت الله سیستانی
بازدید امروز : 7919
زبانحال عبدالله بن حسن علیه‌السلام با عمو
پامـال شـد بـا چـکـمـه وقـتـی آرزویـش پای برهـنـه، با ادب، می‌رفـت سـویـش او بـاقـیـات الـصـالـحـات مـجـتـبـی بود یا بـاقــیــات خـیــمـۀ ســبــز عـمــویـش او قــاصـد دلــتـنــگـی اهـل حــرم بــود از دسـت زینب پـر زده تـا بـام کـویـش بــا « ادخــلــوهــا بـسـلامٍ آمـنـیـن» ش شمر و سنان را دور می‌کرد از گلویش در کـوچـه گـودال، گـم شـد گـوشــواره یک مـجـتـبی دارد می‌آیـد جـسـتجـویش با جـذبه‌ای قـطعاً، ضریح زخـم خـورده آغـوش خود را باز خواهـد کرد رویش او دسـت داد و دسـت‌هــای مـــادری را حس کرد وقـتی شـانه میزد بـین مویش از صورت معصوم او یاقوت می‌ریخت آنکـه زبـرجـد می‌چـکـیـده از وضـویش تشیـیع جـسمـش روی دوش نعـل‌ها بود وقتی عـسل لـبـریـز می‌شد از سـبـویش اسماء حُـسنی را به روی خـاک می‌دیـد لاهوت را زخمی زخـمی رو به رویش ذکر "غـیاث المستغیثین" زخم می‌خورد وقتی عصا می‌خـورد بر جسم عـمویش بر سـینه سنگـیـنی کـند شـرح شهـودش "و الشمر" بود و خنجر و راز مگویش
: امتیاز
|
 |
 |
زبانحال عبدالله بن حسن علیه‌السلام با عمو
خدا کند به عشق تو خراب و دربدر شوم برای من پدر شـوی، برای تو پسر شوم یتیم هستم و اگر اسیـر هم شـوم بد است به فکر خواهر توأم، مخواه دردسر شوم دوباره پای قـنفـذی به شعر وا شده عمو اجازه می‌دهی کمی، برایتان سپر شوم؟ سه شعبه‌ها و سنگ ها، سنان و تیغ و کعب نی به روضۀ من آمده، غریب و خونجگر شوم اگر چه کودکم ولی، خدا کـند که قبل تو بریده تر، بریده سر، بریده بال و پر شوم نه هجده را نخواستم، به داغ مادرت قسم خدا کند که هفت سال، شهید زودتر شوم منم شبیه قاسمم؛ چه می‌شود عسل که نه زبان بریزم و کمی، برایـتان شکر شوم دراز دسـتی مرا، ببخـش، قـصد کرده‌ام ز داغ های مادرت، کمی شکسته تر، شوم چه می‌شود ستاره‌ای، کنار تو قمر شود؟ چه می‌شود یتیمکی، برای تو پسر شود؟
: امتیاز
|
 |
|
زبانحال عبدالله بن حسن علیه‌السلام قبل از شهادت
پـرچـم سـبـز افـتـخـار حـسـن نـور در نــور یـادگـار حـسن روح بی‌بـاک ذوالـفـقار حسن مردِ رزمِ جـمـلْ شکـار حسن چون پدر از سقیفه بیزار است یازده ساله مـرد پـیکـار است عـزّت مـجـتـبـی‌سـت عـبـدلله روح قــالــو بـلاسـت عـبـدلله سـپــر نـیــزه‌هـاسـت عــبـدلله غـرق خـون خـداست عـبـدلله از لـبـش یا حـسـیـن مـی‌بـارد دست از این عشق بر نمی‌دارد نـاگـهـان دیـد کـربـلا لـرزیـد عـمـو افـتـاد خـیـمـه‌ها لـرزید دست عمه که بی‌هـوا لـرزیـد تـن فـرزنـد مـجـتـبـی لـرزیـد عمو از صدر زین غریب افتاد گیر یک عـدّه نا نجـیب افـتاد خسته از زخـم‌ها عمویش شد نـیـزه‌ای تـشـنـۀ گـلـویـش شد هر چه شمشیر روبه رویش شد وای من پنجه پنجه مویش شد داد زد لا اُفــــارِقُ عَـــمّــــی تــا ابـــد لا اُفـــارِقُ عَـــمّـــی گـفت بر نسل خویش می‌نازم جـمـلـی از دوبـاره مـی‌سـازم نـیـزه‌هـا، من هـنـوز سربازم دسـت‌ها را سـپـر مـی‌انـدازم تـا عـمـو لـحـظـه‌ای بـیـاسـاید یـا ز گــودال پـا شــود شـایـد سـنـگ‌ها بـگـذریـد از سر او نـیــزه‌هـا پـا شـویـد از بـر او جـای سالـم بود به پیـکـر او؟ رفته از حال، عمه خواهر او بدنـش را به خـاک‌ها نـکـشید رمـقی نیست در تنـش بـروید من یـتـیـمم پـسر نمی‌خواهی؟ من که هستم سپر نمی‌خواهی؟ دست من را مگر نمی‌خواهی؟ عکسی از پشت در نمی‌خواهی؟ پـدرم بغـض‌های خود را بُرد حسرت کوچه را فقط می‌خورد استـخـوان‌هـای دسـت وا اُمّـا لحـظـه‌ای كه شـكـست وا اُمّـا تـنـش از هـم گـسـست وا اُمّـا حـرمـلـه حـاضـرسـت وا اُمّـا هـدف تـیـر سهـمگـین گـردید با عـمو نقـش بر زمین گردید
: امتیاز
|
 |
|
مدح و شهادت عبدالله بن حسن علیه‌السلام ( مدح امام مجتبی)
آن حور که در کوچه شکـستند پرش را آن خـانـه کـه آتـش زده بـودنـد درش را آن مرد که شمشیر به هم ریخت سرش را چـشـمان حسن دید و شـنـیدم خـبرش را پس داد پس از این همه ماتم جگرش را از محرمِ نامحرم خود جان و تنش سوخت تن شعله کـشید و همۀ پیرهـنش سوخت تا دید برادر که دو چشم حسنش سوخت فرمود که "لا یوم کیومک" دهنش سوخت پس گـفت به او عـلت چـشـمان ترش را شد قـصه هـمـان داغ که دیدند و شنیدیم آن درد که بر شـانه کـشـیدند و شنـیـدیم در شـعـلـۀ غـم تـشـنه دویـدند و شنـیدیم بر آیـنـه شـمـشیر کـشـیـدنـد و شـنـیـدیـم بخـشـید عـلـی از تن خود بیـشـتـرش را مولای زمان خسته و بی‌تاب و توان شد قاسم به عمو زل زد و قـلبش نگران شد چون تیر که بی‌‌طاقت از آغوش کمان شد دانست که هـنگـام سـپـر کردن جـان شد تـغــیـیـر نــدادنـد نــظـرهـا نـظــرش را مشغول غزل خوانی و دلداده و سرمست شمشیر به رقص آمد و افتاد سر و دست پس در دل لشگر زد و پرسید کسی هست با دیدن او هر که رجز خواند دهان بست آورد بـه یــاد هـــمــه رزم پــــدرش را بگـذار نـپـرسـم چـه شـده در دل مـیـدان بگـذار نـخـوانـم نـشـود خـیـمه هـراسان بگذار نـگـویم که حـسین است پـریـشان شیر حـسـنـش مـانـده و انـبـوه شـغـالان رد می‌شوم از آنچه به هم ریخت سرش را رد می‌شـوم و می‌رسـم آنجا که علـمدار هی تیر پس از تیر سپس تیر و تکرار: هی تیر پس از تیر سپس نیـزۀ بسیار... بی دست زمین خورده و در خـندۀ اغیار سـکـان سـمــاوات گـرفـتــه کـمـرش را رد می‌شـوم و می‌رسـم آنجا که شتـابـان شمـشـیر به دسـتـنـد هـمه نامه نـویـسان آشوب شد و همـهـمه دور و بر مهـمـان سـوغـات بـرای هـمـه آورده بـه مـیـدان دست و سـر و پـا و تن ایـثـارگـرش را ناگـاه دل کــودک بــی‌تــاب خــبــر شـد در چشم ترش کُون و مکان زیر و زبر شد وا کرد دو تا دست و هم آغوش خطر شد با دست به جنگ آمد و با دست سپر شد تـقـدیـم عـمــو کـرد تـمــام جـگــرش را آن حـور نـظــر کـرد تـن بـی‌کـفـنـی را سلطان زمین خـوردۀ دور از وطـنی را در خـاک بـلا یـوسـف بـی‌پـیـرهـنـی را بـی سـر تن سـادات حـسیـنی حـسـنی را آن حور که در کوچه شکـستند پرش را پس دیـد که بر نـیزه نـشانـدند سرش را بـا نـالـۀ جـانـسـوز صدا زد پـسـرش را ای کـاش کـسی آب بـریـزد جگـرش را پـایـان بـدهـد مــنـتــقــم او ســفــرش را بـایـد کـه بـیـارنـد بـه زودی خـبـرش را
: امتیاز
|
 |
|
مدح و شهادت عبدالله بن حسن علیه‌السلام ( مدح امام مجتبی)
نـوبت عـشق است عـشقـم با حـسن سـفره را وا کرده این شب‌ها حسن صبر او رزم است گرچه بی‌صداست صـلـح او روح قــیـام کــربـلاسـت ساختن با سوختن یک جوهر است خون این دل مثل خون حنجر است هر که مجـنـون حسین و کربلاست مـطـمـئـناً زیـر دیـن‌ِ مـجـتـبی است بـا اجـازه از عـلـی آن صف شکـن مـی‌نــویــســم لافــتــی الا حــســن غـربت او سِـری از اسـرار اوست این شـلـوغـی حـرم‌ها کـار اوست! امـشـب امــا تـا مــدیــنــه راهـی‌ام الـلّـه الـلّـه امـشــب عـبــدالـلـهــیــم کـیـسـت عـبـدالله عــشـق پـنــج تـن حـضرت باب الحـسین باب الحسن یــازده سـالــه ولـی شـیـر نـر است این نـواده مـثـل جـدش حـیدر است عـابـد شب زنـده‌دار هـرشـب است از مـحـافـظ های عـمّـه زینب است نـوجـوانـی ابـا لـفـضـل اسـت ایـن؟ یـا بـه بــدر آمـد امـیـرالـمـومـنـین؟ در رگـش خـون حـسن جـاری شده جان به قـربـانـش چه کـرّاری شده هـسـت ایـن شـاخ نــبـات پــنـج تـن نـذر عـاشــورای بـابـایـش حــســن ظهـر شد دلهای عالـم در تب است دسـت عـبـد الله دسـت زیـنـب است یارب عاشوراست یا که محشر است یا حسن دستش به دست مادر است دو نـفــر بــالای تـل بــا حــال زار بـی‌کـسـی تـشــنـه مـیــان کــارزار دیــد از بــالا کـه بــلــوا سـاخـتـنـد بـا ســر آقـا را زمـیـن انــداخـتــنـد گرگ‌ها خـون عـمـو را می‌خورند نیـزه‌ها دائم به یک جا می‌خـوردند آب مـی‌خـواهـد سـنـانـش می‌دهـنـد بـا نـوک نـیـزه تـکـانـش مـی‌دهـنـد نیـزه بر کتف عمو می‌خورد و بعد زخـم‌هـا روی گـلـو می‌خـورد بعـد بـر تـن خــون خــدا پـا مـی‌کـشـنـد مـسـت‌هـا مـوی عـمـو را می‌کشند آیـه مـی‌خـوانـند و سنگـش می‌زنند بـه دلـش بـا خــنـده آتـش مـی‌زدنـد پـیــش خــشـکــی لــبــان شـاه دیـن آب‌هـا را شـمـر مـی‌ریــزد زمـیـن هـرچـه را دارد بـه دعـوا می‌بـرند دزدهـا پـیــراهـنـش را مـی‌بــرنــد روح قــرآن زیــر پــا افــتـاده‌سـت روی ســیـنـه شـمـر هـم آمـاده‌سـت حنجر است و حنجر است و حنجر است خنجر است و خنجر است و خنجر است دیــد عــبــدالـلـه عــمــو را داد زد زیـر لـب مـی‌گـفـت یـا زهـرا مـدد ای عـمـو تـنـهـا نـمـان بـیـن سـپـاه مـجـتـبــی دارد مـی‌آیــد قــتـلـگــاه یــازده ســال اسـت دنـیــای مــنـی جــای بــابــایــم تـو بــابــای مـنـی گـر چـه شـمـشـیـری ندارد نوکرت دسـت دارم مـی‌دهــم پــای ســرت کـاش زخــم مـن مــداوایـت کــنــد تــیــر روی ســیـنـه‌ات جـایـم کـنـد غـم مـخـور جـانـا فـدایت مـی‌شـوم مـن بــقــیــع کـربـلایـت مـی‌شــوم
: امتیاز
|
 |
|
مدح و شهادت عبدالله بن حسن علیه‌السلام
وارث دست رحـیم حسن است صاحب خلق عظیم حسن است از شـکـوه جـلـواتـش پـیـداست به خدا سیب دو نیم حسن است هـمــۀ عــرش خــدا مـحــتــاج کـرم طـفـل کـریـم حـسن است یـا "ابـا قـاسـم" "ابـا عَــبـدُالله" نقـش ایـوان حـریم حسن است حـضرت فـاطـمه هم گـریه‌کن روضۀ سخت یتـیم حسن است نوۀ حیدر خـیـبر شکـن اوست حسن بن حسن بن حسن اوست غـرق در رایـحـۀ یـاس حسین مورد مـرحـمـت خاص حسین مـجـتـبـی‌زاده مـسـیـحـا دم شد ولی از برکـت انـفـاس حـسین نـذر طـفـلان حـسن می‌چـرخد همه شب دسـتۀ دستاس حسین پـدری کـرده برایش همه عمر خرج او شد همه احساس حسین کرده پُـر جای حسـن را قـطعاً در دل نازک و حـساس حسین در دلـش غـیـر خـدا هـیچ نبود رونوشتی‌ست ز اخلاص حسین دست خود را علمی دیگر کرد آخرین حضرت عـباس حسین یک نـفـس تا لب گـودال دویـد اولـین گـریه کن اش شـاه شهـید پیش چشمان ترش طـوفان شد گرد و خاکی وسـط مـیدان شد بــازوی فـاطـمــه یــادش آمــد دستش از پوست که آویزان شد نـجــمــه بـا نــالــۀ وا امــاه‌اش به سر و سینه زد و گریان شد حـرمـلـه باز به زانو رفت و.. کـشـتـن طـفـل یـتـیـم آسـان شد طـرح ذبـح پـسـری لب تـشـنه دور گـودال بــلا عــنـوان شـد زیر تیغ و سپر و نیـزه و تیـر بـدن هر دوی‌شـان پنـهـان شـد عاقـبت پیکـر این طفـل شهـیـد مثل جسم عـمویش عـریان شد در رکـاب عـمـویـش بر نـیـزه سـر او راهـی نـخـلـسـتـان شد آه مـثـل عـمـویـش در گــودال به گـمـانـم بــدنـش شـد پـامـال
: امتیاز
|
 |
|
زبانحال عبدالله بن حسن علیه‌السلام قبل از شهادت
ابن الـکـریـمـم و پـسـرِ شـاهِ بی‌حـرم از خـیـمـه آمـدم به تـمـاشـایِ دلـبـرم من از تبارِ شیرِ جـمل هستم ای سپاه ده ساله‌ام ولی ز رگ و خونِ حیدرم خـالـی کـنـیـد دورِ بزرگِ قـبـیـلـه را تعـظـیم کن سـپاه، به این شاهِ محترم خـونِ حـسن میانِ رگـم مـوج می‌زند گـردن زده دشـمـن دون را بـــرادرم از خـیـمه پـابـرهـنه دویدم به قـتـلگاه افـتـاده شـاه رویِ زمـین در بـرابـرم تا استخوانِ بازوی من بی‌هوا شکست بـی‌اخــتــیـار نـالـه زدم وای مــادرم تا آمـدم بـغـل کُـنـمـت حـرمـله رسید پاشیده شد به ضربۀ یک تیر، حنجرم ممزوج شد حسین و حسن زیرِ ضربه‌ها اینجا به بعد روضه بخوانم من از شما باجـانِ فـاطـمه که چـنـین تا نمی‌کنند جـان دادنِ غـریب تـمـاشـا نمی‌کـنـند زهـرا نـشـسـته گوشۀ گـودالِ قـتلگاه بـا حـالِ مـادر از چه مـدارا نمی‌کنند خـالی کـنـید دورِ عـمویِ غـریب من دورِ کـسی که هـلهـلـه برپـا نمی‌کنند یابن الدعی مکن همه جا نیزه را فرو پـهـنایِ نـیـزه را به گـلو جا نمی‌کنند در پیشِ چشم عمه رها کن محاسنش شیب الخضیب را همه معنا نمی‌کنند آقـایِ عـالـم است؛ بـرهـنه نکن تنـش بـر بُـردنِ لــبــاس تَــقَـلا نـمـی‌کـنـنـد ممزوج شد حسین و حسن زیرِ ضربه‌ها اینجا به بعد روضه بخوانم من از شما
: امتیاز
|
 |
|
زبانحال عبدالله بن حسن علیه‌السلام با سیدالشهدا علیه‌السلام
دیـدم زمـانـی کـه رسـیـدم پـای گـودال شمشیر و تیر و سنگ، در هر جای گودال می‌ریخت خون از بین نای نیزه خورده باید شنید این روضه را از نای گودال آمـد هـجـوم سـیـل جـمعـیت بـه سـمـت مرد غـریب و بی‌کس و تـنهـای گودال سـربـازهـا با نـیـزه و بـقـیـه با سـنـگ کردند غـوغـا در دل غـوغـای گـودال هم مـادرت در این هـیاهـو سر رسـیده هـم ایـسـتـاده خـواهـرت بـالای گـودال این دو بـه دیـدار مـن و تـو ایـسـتـادنـد مـا هـر دو افـتـادیـم زیـر پــای گـودال در ازدحـــام رفـت و آمــدهــا، درآمــد وای من و وای حـسـین و وای گـودال در بـند بنـدم، خـط کـوفی می‌تـوان دید اعـضـای من شد دفـتر انـشـای گـودال مادربزرگم دست داده، من هم اینطـور او بین کـوچه، من شلـوغی‌های گودال باید تحـمل کـرد امشب سـاربـان را… خورشید را تا صبح پس فردای گودال
: امتیاز
|
 |
|
زبانحال عبدالله بن حسن علیه‌السلام با سیدالشهدا علیه‌السلام
عشق فـرمود ندارم خبری بهتر از این نیست گـشتیم، ندیـدیم دری بهتر از این حرف هفتاد و دو دلداده میان است، فقط در کجا داشت کسی همسفری بهتر از این آن میان دلبری از نسل حسن می‌فرمود وقت آن است مرا هم بخری بهتر از این لحـظه‌ای حس یتـیمی به دلـم دست نداد چون ندیده است دو عالم پدری بهتر از این دست‌هـایـم به فـدای تـو و انگـشـتـر تو نیست این لحظه مهیا سپری بهتر از این جان اکبر، اگر از رفـتن من گریه کنی رفته از پیش تو قبلأ پسری بهتر از این آمدم جـای تو باشم هـدف تـیـر و سـنان من نـدارم دم آخـر هـنری بهـتر از این سرم ای کاش شود جای سرت نیزه نشین عاشق دوست ندارد نظری بهتر از این…
: امتیاز
|
 |
|
مدح و شهادت عبدالله بن حسن علیه‌السلام
رفت بی‌صبـرانه و ناگاه، کـنج قـتلگاه شد رصد با چشمِ صد گمراه، کنج قتلگاه تا که فهمیدند نور چشمهای مجتبی‌ست تا شـدند از کُـنـیه‌اش آگاه کـنج قـتـلگاه زیر لب گفتند این لقمه خوراکِ حرمله‌ست آمده یک طُعـمـه دلخـواه کـنج قـتـلگـاه بد عطش دارد! گمانم رفت سیرابش کند با سه‌شعبه! تا رسید از راه کنج قتلگاه کرد اصابت نیـزه‌ها بر نوجوانیِ تنش می‌کشید از عمقِ جانش آه، کنج قتلگاه ضربه شمشیر را محضِ عمو، با جان خرید دستش از آرنج شد کـوتاه کـنج قـتلگاه جایِ بابایش حسن محکم در آغوشش گرفت گریه کرد و گفت «وا أمّاه» کنج قتلگاه تیرها از راهِ کتفش قصدِ قـلبش داشتند دست و پا میزد عجب جانکاه کنج قتلگاه بوسه زد یکریز غرقِ خون عمو بر صورتش شد نفـس‌هایش کـم و کـوتاه کنج قتلگاه در مدارِ کینۀ جنگ جمل بر خاک ریخت خـونِ ثـارالله و عـبـدالله کـنج قـتـلگـاه!
: امتیاز
|
 |
|
مدح و شهادت عبدالله بن حسن علیه‌السلام
پروانه شد تا شعـلـه‌ور سازد پَـرش را پـیچـیـد در شـوق شـهـادت بـاورش را داغ گـلـویـش تـازه شـد از قـحـطی آب وقتی به خنجـر داد زخـم حـنجـرش را با رود جاری کرد در دشتی عطشناک آن دسـت‌هـای کـوچک و نـام‌آورش را تا لحـظه‌ای دیگـر عـمویش زنـده باشد انداخـت بر وی، کـودکانه پـیکـرش را با کاروان، بعد از غروب سرخ خورشید بر نیزه می‌بردند در غربت سرش را!
: امتیاز
|
 |
|
مدح و شهادت عبدالله بن حسن علیه‌السلام
گفت رنجور دلش از اثر فاصله‌هاست آن که دلتنگ رسیدن به همه یکدله‌هاست از چه در خـیـمه بـماند اگر او می‌داند چشم در راه غـزالان حـرم آبله‌هاست؟ آفتاب است که از زین به زمین افتاده‌ست! شیهۀ اسب یقـیناً خـبر از زلـزله‌هاست نه که هنگام نماز است، عمو در سجده‌ست نکـنـد وقت به پـا داشـتن نافـلـه‌هاست؟ این طرف محفل پر اشک‌ترین زمزمه‌هاست آن طرف مجلس پر شورترین هلهله‌هاست به یتـیـمی ز نـوک تـیر، محـبّت کردن جلوۀ بارزی از خُلق خوش حرمله‌هاست! خـواسـتـنـد آیـنــۀ بــاغ شـقـایـق بـاشـد سیـنـه‌ای که پـر آواز پر چلچـله‌هاست
: امتیاز
|
 |
|
مدح حضرت زینب سلام‌الله‌علیها و شهادت محمد و عون
همان سروی که تندیس وقار و استقامت شد وجودش شاه تیغی با صلابت در علامت شد علی مرتضی در باطن و زهراست در ظاهر ظهور آیۀ نوراست و مروارید عصمت شد صحیح ترجمان رب خدرالقدس یعنی که غـبار چادر او موجـب ایجاد خلـقت شد مفاتیح لبش غرق زیارتهای مأثوره است قنوتش جلوه کرد و قبه‌ای از استجابت شد غزل ها حُرّ توّابند و منبرها به استغـفار تمامش دون شأن زینب است آنچه روایت شد دو فرزندش دم (یا نور) و (یا قدوس) او هستند دو تا قرص قمر تقدیم خورشید امامت شد به سوی ماه روی نیزه قامت بست عاشورا چه خوشحال است تقدیم امامش این دو رکعت شد دو تا فرزند اسماء و دو تا اسماء حُسنایند دو حرف از اسم اعظم که در این مقتل تلاوت شد یکی پهلوش شد زخمی، یکی بازوش شد زخمی مصیبت‌های پشت در، میان این دو قسمت شد دو لاله یا دو ریحانه، دو کوه شانه در شانه به روی خاک افتادند، یعنی که قیامت شد محـمد پاسبان پیکـر زخـمی عـونش شد محمد تا زمین افتاد جسم عون غارت شد ملائک تا دم خـیمه، خبر بردند با گریه به روی بالها تشییع دو خورشید طلعت شد ولی از خیمۀ چشمش نیامد اشک یک لحظه میان خیمۀ خود باز مشغـول عبادت شد از اینکه در میان معرکه زهرا نشد او را از اینکه جان نداده پای او، غرق خجالت شد دو تا دلبند روی نیزه‌ها دارد ولی هر شب هلال خویشتن را دید و مشغول زیارت شد کسی که پرده دار محملش بودند هاجرها حریمش هتک حرمت شد، گرفتار اسارت شد
: امتیاز
|
 |
|
زبانحال محمد و عون با سیدالشهدا علیه‌السلام
آورده ما را با خودش مادر که قربانت شویم تا که برایت جان دهیم و حافظِ جانت شویم إذن از تو میخواهیم تا با غیرتی حیدرنشان در وادیِ میدان بتازیم و رجزخوانت شویم از کودکی سیرابمان کردی و وقتِ آن شده تا تشنه لب؛ جان دادۂ لبهای عطشانت شویم باید سپر برداشته، باید که از «سر» بگذریم نگـذار تنها شاهـدِ حـال پریـشانت شویم ما آرزو داریـم که مـثـلِ عـلـیِ اکـبـرت در خیمه نه! در معرکه ملحق به یارانت شویم دل دل نکن دایی! به خواهرزاده‌هایت نه نگو قابل بدان پایِ رکابت، از شهیدانت شویم «إِنَّ الَّذِینَ آمَنُـوا وَ هَاجَـرُوا وَ جَاهَدُوا» بگذار تا تفسیری از آیاتِ قرانت شویم!
: امتیاز
|
 |
|
مدح حضرت زینب سلام‌الله‌علیها و شهادت محمد و عون
عصمت‌اللّه معظّم جانِ‌جانان زینب است حـافـظِ آیه به آیه خـطِّ قـرآن زینب است زن نگو مردآفرین حبل‌المتین یعسوبِ دین نائبِ مولای عالم شاهِ مردان زینب است در دهانش ذوالـفـقارِ حیدری آماده است صاحبِ فنِّ بیان و تیغِ بُران زینب است درسها آموخـته از مـادرش در پشتِ در بعدِ زهرا مطمئنم خیرِ نسوان زینب است کـربلا را زنده کرده با نَفَس‌های خودش پس بگو در هر شرایط مردِ میدان زینب است غیرت و همّت حمیّت در وجودش آشکار در خطرها در جدل‌ها شیرِ غرّان زینب است جان به کف‌تر نیست از او خطّ او خطّ حسین باعثِ نشرِ ولایت بینِ دوران زینب است برده بالا پرچـمِ سرخِ حسینی را عجیب دوّمین گریه‌کُنِ ذکرِ حسین جان زینب است کربلا با لالـه هایش صحـنه‌هایی زد رقم آنکه در راه حسین داده دو قربان زینب است
: امتیاز
|
 |
|
زبانحال حضرت زینب سلام‌الله‌علیها در شهادت محمد و عون
وقتی که زیر سـایـۀ لـطـف تو بهـترم وقتی از عطـر سیب نگـاهت معـطرم وقتی قسم به حرمت چشم تو خورده‌ام در آسـمـان عـشـق که تـنهـا نـمی‌پـرم وقـتی پـنـاه بـرده‌ام از بی‌کـسی به تـو وقـتـی شـدی پـنــاه دلــم ســایـۀ سـرم صد بار دیـده‌ای تو که دلـتـنـگی مـرا لـبـریـزِ نــالـه‌هــایِ بــرادر، بــرادرم وقتی فرات چشم تو لبریز غربت است پس من بگـو چگـونه به رویم نیـاورم دارم به حال و روز خودم گریه می‌کنم من زنـده باشـم و تو بـسوزی بـرابرم خواهر نمرده؛ پشت سرت را نگاه کن بعدش بگو به ناله، که ای وای مادرم بغـضی کـبود سـیـنۀ تـنگ مرا فـشرد چشمی شده است ابری و خون چشم دیگرم «ای مــایـۀ قــرار دل بـی‌قــرار مــا» من جـان سـالم از غـم تو در نمی‌بـرم اذنم دهی به حضرت مادر قسم خودم خنجر به کف گرفته فقط سینه می‌درم تو حـیـدری‌ترین پـسر کـوثـری و من زهـرا تـرین؛ مدافـع بـی‌بـاک این درم ای آسمان صبر و فضیلت، امام عرش آورده‌ام دو تـا پـسـرم، مـاه و اخـتـرم مـنّت گـذار بـر سـر من، اذنـشـان بـده تا پیـش چـشم‌های خودت پـر درآورم
: امتیاز
|
 |
|
مدح حضرت زینب سلام‌الله‌علیها و شهادت محمد و عون
اِنَّ کَـمـَن زارَ الـعـَلی مَن زار زینب عـالـم نـمی‌بـیـند دگر تـکـرار زیـنب تـاریـخ جای صبـر زینب می‌نـویسد مـعـنا گـرفت ایـثـار از ایـثـار زینب با دست بسته باز کرد از دست ما بند پر شد زمین از عزّت سرشار زینب یـکـبـار حـتـی ســایـۀ او را نــدیــده هــمـسـایـۀ دیـوار بـه دیـوار زیـنـب چـشم زمان در غیر او هرگز نـبـیند این حجم حُسن خلق از رفـتار زینب هـاجر مقـدس شد اگر در بین زن‌ها در عـالـم زر بوده خـدمـتکـار زینب پشت همه لرزید با یک اسکـتـوایش دشـمـن هـلاک نـحـوۀ پـیـکار زینب هم می‌شـود قـبـلـه‌نـمـای ما عـقـیـلـه هـم قـبـلـۀ مـا کـعــبـۀ سـیـار زیـنـب هرکس نمک‌گیرش شود آخر شهید است چـشـمان ما بر سـفـرۀ پُـربـار زینب چشمان ما بر لطف و احسان عـقیله دسـتـان مـا بـر دامـن سـالار زیـنـب با این که خودگرمی بازار حسین است عـون و محـمـد گـرمی بـازار زینب مـاهـی دریـا هم بـرایش گـریه کرده وقـتـی فـلـک دارد سـر آزار زیـنـب از نور چشمانش به سختی چشم پوشید جانـسـوز یعـنی غربت بسیار زینب با هرچه می‌شد در دل میدان بریدند بال و پر از دو جعـفـر طـیار زینب بایـد تـمام روضه را از سر بخـواند مرثیه جانسوز است اگر مادر بخواند بیرون زند خواهر اگر از قلب اردو در بین میدان می‌کند خشـمش هیاهو مانـنـد زهـرا می‌زنـم بر آب و آتـش دختر فقـط از مادرش می‌گیرد الگو افـتاده‌اند از شـوق جـان دادن برایت امـروز محـسن‌های زینب در تکاپـو عـون و محـمد را کـفن کردم برایت سرباز تو هـستـند در قـحـطی نیـرو قـاسـم فـدایی تو باشـد عـون من نه؟ زینب چه کم دارد مگر از نجمه بانو از پـا مـی‌انـدازد مــرا ایـن داغ امـا در پیش تو دستی نمی‌گـیرم به زانـو بگذار از مـوی محمد گـیرد اخـنـس بسته‌ست وقتی جان تو تنها به یک مو مثـل تو یـاد مـادرم کـردم هـمـین که بیرون کشیدی نیـزه را از بین پهـلو داغ جـوان دیـدی منـم دیـدم عـزیزم دارم پریشان می‌کنم در خیمه گـیسو بهتر که فـردایی نـبـاشـند و نبـیـنـنـد از کعب نی دارم نـشانی روی بازو غرق خجالت می‌کشی بر سر عبا را می‌آوری تا خیمه خـواهـرزاده‌ها را
: امتیاز
|
 |
|
زبانحال حضرت زینب سلام‌الله‌علیها در شهادت محمد و عون
تـا غـربتت زبـانـه مـیـانِ حـرم کِشَد آهِ تـو شـعـلـه بر هـمـۀ پـیـکرم کِـشَد آخـر غـمِ غـریـبـی تو می‌کُـشـد مـرا بارِ غـریـبی تو دو چـشـمِ تـرم کِـشَد تا که شود عیان تو بی‌کس نمانده‌ای شمشیر بهـرِ یـاری تو لـشگـرم کِشد این دو زنسلِ حیدر و از خونِ جعفرند خـیـلِ سـپـاهِ مِـنّـت تـو دلـبـرم کـشـد وقتی صدا زدند که«ابـناءِ زینـبـیم» دستِ غرور شانه به بال و پرم کشد من فـاطـمه نـژادم و ناموسِ حـیدرم ای وای اگر که کار، به مویِ سرم کشد مثـلِ مـدیـنه کـربـبـلا، زیر ورو کنم دستـم اگر گِـرِه ز نـخِ معـجـرم کشد یک چشمهای زغیرت حق را ببین حسین صوتِ علی حجاب بر این حنجرم کشد بیـرون نیـامدم که مبادا به یک نگاه خجـلت ز اشک دیدۀ من دلـبرم کشد بی‌کس شدی ولی تو بزرگِ قبیله‌ای جـانم فـدایِ تو، تو عـزیزِ عـقـیـله‌ای حالا که مادرِ دوشهید است خواهرت گردیده رو سپـیـد دگر پیـش مادرت رخصت اگر دهی نگذارم در این دیار کم گردد ای عزیز دلم موئی از سرت بـا نـجـمـه یـادِ نـالـۀ لـیـلا کـنـیـم مـا فـرزنـدهایِ ماهـمـه قـربـانِ اکـبرت اذنِ جهـاد گر بدهی ای امیـرِ عـشق طوفان به بپا کنم چو علمدارِ لشگرت با گوشه‌ای زچادرِ خود پاک می‌کنم هر قطره‌ای که می‌چکد از دیدۀ ترت کـمتر نـیَم به جان تو از مـادرِ وهب شمـشـیر می‌کشم دمِ خـیـمه برابـرت پـروانه زاده ترس ندارد ز سـوخـتن جاری بُود میانِ رگـم خـون مـادرت امروز من به روی تو این غم نیاورم فردا توهم سراغ نگیری ز دخـترت بی‌کس شدی ولی تو بزرگِ قبیله‌ای جـانم فـدایِ تو، تو عـزیزِ عـقـیـله‌ای
: امتیاز
|
 |
|
زبانحال حضرت زینب سلام‌الله‌علیها در شهادت محمد و عون
من، دیـده جـز به سـوی بـرادر، نداشتم آئـیــنـه جـر حـسـیـن، بــرابـر نـداشـتـم وقتی صدای غـربت «یاسین» بلـند شد در خاطرم، به جز غمِ «کوثر» نداشتم در خـلـوت خـیال خـودم، اشک ریخـتم امـا بـه هـیـچ رو، مـژه‌ای تـر نـداشـتـم این‌قـدر بـی‌وفـایـی و، این‌قـدر بی‌کـسی در نـیــم‌روز واقــعــه، بــاور نـداشــتـم دریـای بی‌کـرانِ شهـادت، که مـوج زد من در صدف، به غیر دو گوهر نداشتم تـا جـامـۀ شهـادتـشـان را، به تن کـنـند چـشـم از جـمـال روشـنـشان بـرنـداشتم ای بـاغـبـان عـاطـفـه! از من قـبول کن غـیـر از دو ارغـوانِ مـعـطّـر نـداشـتـم سهم من، از تمام چمن، شد همین دو گل شـرمـنـده‌ام کـه هـدیـۀ دیـگـر نـداشـتـم! تا در رکاب عـشـق، نگـفـتـند ترک سر از زانــوی مـشـاهـده، سـر بـرنـداشـتـم در سایه‌سار خیمه، نشستم پس از وداع تـاب نـــگــاه‌هــای بـــرادر نــداشــتـــم پـرواز تا حـضـور بـرادر، مـحـال بود می‌سـوخـتـم ز هـجـر، ولی پـر نداشـتم چشم و دلم به باغ گل امروز روشن است شکر خدا «دو لالۀ پرپر» هم از من است
: امتیاز
|
 |
|
مدح و شهادت محمد و عون بن عبدالله ( فرزند حضرت زینب)
پـای در ره که نهـادیـد افـق تـاری بود شب در اندیـشۀ تثـبـیت سـیـه‌کاری بود خواب خوش باد شما را که در آن هنگامه خـواب خـونـین شـما آیت بـیـداری بود جایتان سبز که با خون خود امضا کردید پـای آن نامه که منـشور وفـاداری بود قصه‌ای بیش نبود آنچه سرودید از عشق لیک هر یک به زبانی که نه تکراری بود ای شمایان، که خـروشانِ کـفن‌پوشـانید ای که بر فرق ستم تیغ شما کاری بود در رگ ما، که خـموشان سیه‌پـوشانـیم کاشکی قطره‌ای از خون شما جاری بود
: امتیاز
|
 |
|
زبانحال حضرت زینب سلام‌الله‌علیها در شهادت محمد و عون
عـاشـق شـده‌ام دیـدۀ تـر داشـتـه بـاشـم هر لحـظه فقـط از تو خبر داشته باشم عاشق ندهد هدیه به معشوق عجیب است پـروانه شـدم تا که هـنـر داشـتـه باشـم من این دو پسر را بخـدا نـذر تو کردم تـا روز مـبـادا دو سـپـر داشـتـه بـاشـم جــان پــسـر من بـه فــدای پــســر تـو راضی نشو من بی‌تو پـسر داشته باشم خورشید توئی ماه اباالفـضل پس اینجا بـاید که دو تا شـمع سحـر داشـته باشم من عاشق آنم که در این شور بلا خیز در کـولـۀ خـود بـار سفـر داشـته باشـم داغ دلـم این اسـت بـمـانـند پـس از تـو نگـذار که داغـی به جگـر داشـته باشم تنهـا تو فقـط در نظـرم بـوده و هـستی عـاشـق شـده‌ام دیـدۀ تـر داشـتـه بـاشـم
: امتیاز
|